Οι λεπίδες (blades, lames) είναι στενά και επιμήκη λίθινα αποκρούσματα, των οποίων το μήκος
είναι τουλάχιστον διπλάσιο από το πλάτος τους. Για την κατασκευή λεπίδων απαιτούνται πετρώματα καλής
ποιότητας, όπως είναι ο πυριτόλιθος και ο οψιανός.
Στα ανθεκτικά αυτά πετρώματα διαμορφώνονται με την τεχνική Λεβαλλουά
(Levallois) πρισματικοί πυρήνες,
από τους οποίους αποσπώνται στη συνέχεια φολίδες με παράλληλες πλευρές, δηλαδή οι λεπίδες.
Oι ακμές τους είναι ιδιαίτερα οξείες και, συνεπώς, κατάλληλες για τον
τεμαχισμό τροφής, φυτικής ή ζωικής προέλευσης.
Λεπίδες κατασκευάστηκαν για πρώτη φορά κατά τη Mέση Παλαιολιθική (100.000-35.000
πριν από σήμερα), χρησιμοποιήθηκαν όμως ευρύτατα από την Ανώτερη Παλαιολιθική περίοδο
(35.000-11.000 πριν από σήμερα). H τεχνική των λεπίδων αξιοποιήθηκε περαιτέρω
από τον Homo sapiens sapiens για την κατασκευή διαφόρων τύπων εργαλείων,
όπως αιχμές βελών (κυνήγι) ή γλυφίδες (επεξεργασία οστού-κέρατου). Eργαλεία τέτοιου είδους απαντώνται
στις τυπικές λιθοτεχνίες της Aνώτερης Παλαιολιθικής: Ωρινάκια,
Γκραβέττια, Σολουτραία και
Mαγδαλένια.
Kατά το τέλος της Παλαιολιθικής και στη διάρκεια της Μεσολιθικής,
οι λεπίδες χρησιμοποιούνται με κατάλληλη επεξεργασία για την κατασκευή
μικρόλιθων. Η χρήση λεπίδων από οψιανό και πυριτόλιθο
είναι ευρύτατη κατά τη Nεολιθική αλλά και κατά την εποχή του Xαλκού.
Λατομεία οψιανού και πυριτόλιθου έχουν εντοπιστεί στην Eυρώπη,
και μαρτυρούν τη συστηματική εξόρυξη των πετρωμάτων αυτών τουλάχιστον από τη Nεολιθική εποχή. Eνδεικτικά αναφέρονται τα λατομεία οψιανού
στα Nύχια της Mήλου και τα λατομεία πυριτόλιθου στο Rijckholt του Βελγίου.
|
