Η χρονολόγηση του ποιητικού έργου του Ησιόδου δεν είναι σαφής, αλλά συνδέεται πάντοτε με ένα ιστορικό γεγονός. Γνωρίζουμε ότι ο ποιητής νίκησε στους επιτάφιους αγώνες του ήρωα Αμφιδάμαντα, ο οποίος σκοτώθηκε σε ναυμαχία κατά τη διάρκεια του Ληλάντιου πολέμου. Ο πόλεμος μεταξύ Χαλκίδας και Ερέτριας πρέπει να διεξάχθηκε στο τέλος του 8ου ή στις αρχές του 7ου αιώνα π.Χ. Γνωρίζουμε επίσης ότι ο πατέρας του Ησιόδου εγκατέλειψε την Κύμη της Αιολίας και εγκαταστάθηκε στην Άσκρα της Βοιωτίας, στις υπώρειες του Ελικώνα. Το γεγονός αυτό συνέβη μάλλον γύρω στα μέσα του 8ου αιώνα π.Χ. και από όσα γράφει ο Ησίοδος συμπεραίνουμε ότι η οικογένειά του μάλλον δεν ήταν ιδιαίτερα ευκατάστατη. Δε γνωρίζουμε με βεβαιότητα σημαντικές πληροφορίες για τον ίδιο, όπως αν ήταν εγγράμματος ή όχι. Είναι, ωστόσο, βέβαιο ότι συνέταξε τα έργα του επηρεασμένος από την ιωνική προφορική παράδοση των εξαμέτρων, μέσα στην οποία γεννήθηκαν και τα ομηρικά έπη. Επίσης, είναι σίγουρο ότι η χρήση της γραφής στη διατήρηση του έργου του έπαιξε σημαντικότερο ρόλο από ότι στην περίπτωση της Ιλιάδας και της Οδύσσειας.

Από τα έργα του Ησιόδου σώζονται τρία ακέραια και αρκετά αποσπάσματα άλλων, έτσι όπως τα αναφέρουν οι αρχαίοι συγγραφείς. Είναι όλα γραμμένα σε δακτυλικούς εξάμετρους και χαρακτηρίζονται από τις συμβατικότητες της γλώσσας και της τεχνικής της επικής ποίησης. Το παλαιότερο είναι προφανώς η Θεογονία, στην οποία ο ποιητής αφηγείται τη δημιουργία του κόσμου, τη διαδοχή των θεοτήτων και τις μεταξύ τους συγγενικές σχέσεις. Περιλαμβάνονται γύρω στις τριακόσιες θεότητες με το γενεαλογικό τους δέντρο. Όλες αυτές προέρχονται από τις αρχικές οντότητες: τη Νύχτα, τη Θάλασσα και την ένωση της Γης με τον Ουρανό. Δεν αναφέρεται, ωστόσο, καμιά αιτιοκρατική εκδοχή για τη δημιουργία του κόσμου. Η σημαντικότερη γενιά ήταν εκείνη της Γης και του Ουρανού, η οποία μέσω των Τιτάνων και του Κρόνου κατέληξε στο Δία. Σε ολόκληρο το ποίημα είναι εμφανής η πρόθεση να εξηγηθεί ο κόσμος και τα φυσικά φαινόμενα. Οι Ολύμπιοι θεοί εμφανίζονται πάντα με ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά, τα οποία -σύμφωνα με πολλές αναφορές- αποδίδονταν σε παλαιότερες θεότητες. Οι θρησκευτικές αντιλήψεις του Ησιόδου περικλείουν μιαν ασάφεια σχετικά με τις δυνάμεις που εξουσιάζουν τον κόσμο, η οποία θα συνεχιστεί και μέχρι τα κλασικά χρόνια. Έτσι στους Ολύμπιους καθοριστικό ρόλο διαδραματίζουν η Μητέρα γη, οι ποτάμιοι θεοί και οι νύμφες των πηγών και των δασών.
Ο Ησίοδος και ο Όμηρος θεωρούνταν από τον Ηρόδοτο οι ιδρυτές της ελληνικής θεολογικής σκέψης. Αν και δεν υπάρχει απόλυτη συνέπεια μεταξύ των μύθων που παραδίδει ο καθένας από τους δύο αυτούς ποιητές, εύκολα διακρίνουμε ότι πραγματεύονται το ίδιο πρωτογενές υλικό. Εξάλλου σημαντικές συγγένειες έχουν διαπιστωθεί ανάμεσα στη Θεογονία και σε ορισμένα χεττιτικά, βαβυλωνιακά και ινδικά μυθολογικά κείμενα, ιδιαίτερα στο μύθο της διαδοχής Ουρανού-Κρόνου-Δία, στο μύθο του αγώνα του Δία με τον Τυφωέα και σε εκείνον του Φαέθοντα.

Το δεύτερο έργο του Ησιόδου, Έργα και Ημέραι, είναι ένας ύμνος στην εξουσία και τη δικαιοσύνη του Δία. Με αφορμή κάποιους μύθους ο ποιητής παρεμβάλλει συχνά συμβουλές και παραινέσεις ηθικού χαρακτήρα προς τον αδερφό του Πέρση. Πρόκειται για το πρώτο κείμενο της ελληνικής γραμματείας με σαφείς αναφορές σε μία ηθική τάξη. Οι έννοιες που απασχολούν τον ποιητή είναι η Ελπίδα, η Δικαιοσύνη και η αντίθετή της, η Ύβρις. Μέσα από τις περιγραφές της καθημερινής ζωής σε ένα μικρό χωριό της Βοιωτίας, ο Ησίοδος μάς παρέχει ανεκτίμητες πληροφορίες για τη γεωργία και τη ζωή των αγροτών της εποχής του. Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο μύθος για τις "μεταλλικές εποχές" του ανθρώπινου γένους, ο οποίος δε φαίνεται να έχει ανατολικά παράλληλα, εκτός ίσως από κάποια μακρινή συγγένεια με την αιγυπτιακή θεολογία. Στα Έργα και Ημέραι διαφαίνονται τέλος η πλούσια φαντασία και η αναπτυγμένη ατομική συνείδηση του ποιητή μέσα από την ενέργεια και τη ζωντάνια των στίχων του, από το σοβαρό ή ειρωνικό -πάντα όμως αυθεντικό του τόνο- καθώς και από την απουσία συναισθηματικότητας που διαχωρίζει το ύφος του από εκείνο του Ομήρου.

Το τρίτο έργο που κατά καιρούς έχει αποδοθεί στον Ησίοδο είναι η Ασπίδα του Ηρακλή. Πρόκειται όμως για έργο νόθο, που δημιουργήθηκε κατά πάσα πιθανότητα τον 6ο αιώνα π.Χ. σε μία ανεπιτυχή προσπάθεια μίμησης του ύφους του. Είναι μία άτονη και περίπλοκη αφήγηση της μάχης του Ηρακλή με τον Κύκνο, στην οποία περιγράφεται η ασπίδα του θηβαίου ήρωα, με πρότυπό της την ομηρική περιγραφή της ασπίδας του Αχιλλέα.