Κύριος πρωταγωνιστής της περιόδου υπήρξε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος θα εξακολουθήσει να πρωταγωνιστεί και στο μεγαλύτερο μέρος της επόμενης περιόδου, το Μεσοπόλεμο.

Υπηρέτησε με συνέπεια το αίτημα για απαλλαγή της χώρας από την υπανάπτυξη και τον παλαιοκομματισμό και επιδίωξε τον αστικό εκσυγχρονισμό της. Ταυτόχρονα, σε άμεση σχέση με τον προηγούμενο στόχο, επιδίωξε την εθνική ολοκλήρωση της Ελλάδας, ταυτίζοντάς την με την πολιτική του αλυτρωτισμού και της αφομοίωσης στο εθνικό κράτος των Νέων Χωρών και των κατοίκων τους.
Χαρισματικός ηγέτης, αγαπήθηκε φανατικά από τους οπαδούς του, όπως μισήθηκε εξίσου φανατικά από τους αντιπάλους του. Η σύγκρουση των ιδεών που εκπροσωπούσε με τις αντίθετές τους- και ως προς την εξωτερική και ως προς την εσωτερική πολιτική- εκφράστηκε στην προσωπική του σύγκρουση με το βασιλιά Κωνσταντίνο.
Ο Βενιζέλος κατόρθωσε να εκμεταλλευτεί τη διεθνή συγκυρία καθιστώντας το αλυτρωτικό όραμα της "Μεγάλης Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών" να μοιάζει πραγματοποιήσιμο, ιδίως με την υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών. Ταυτόχρονα, στη διάρκεια της δικής του διακυβέρνησης λήφθηκαν μέτρα που στόχευαν τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας.