Η δεκαετία αυτή, που ουσιαστικά τερματίζεται βίαια με το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967, υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική όσον αφορά την παραγωγή στο χώρο των ελληνικών γραμμάτων. Στην ποίηση, η γενιά του '30 σημειώνει δημιουργικές κορυφώσεις. Οι Γ. Ρίτσος, Ο. Ελύτης, Α. Εμπειρίκος, Ν.Γ. Πεντζίκης εκδίδουν κάποια από τα πιο ώριμα έργα τους. Αναμφισβήτητα, κορυφαία αναγνώριση της υψηλής ποιότητας που παρουσίασε η ποιητική δημιουργία στην περίοδο αυτή συνιστά η απονομή του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας στο Γ. Σεφέρη (1963).

Παράλληλα, η δεύτερη μεταπολεμική γενιά καταθέτει την ίδια εποχή βιωματικότερα και με αμεσότητα τις κοινωνικές και ιδεολογικές ζυμώσεις του κόσμου της. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των Β. Βασιλικού, Μ. Κουμανταρέα, Ν.Α. Ασλάνογλου, Ν. Χριστιανόπουλου, Μ. Χάκκα κ.ά. Έργα όπως το Τρίτο Στεφάνι του Κ. Ταχτσή έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλή πολύ μετά την έκδοσή τους, ενώ Το τέλος της μικρής μας Πόλης του Δ. Χατζή προκαλεί ρήγμα σε σχέση με την προπολεμική πεζογραφία. Τέλος, η δημοσίευση της τριλογίας του Σ. Τσίρκα Ακυβέρνητες Πολιτείες με τη σύζευξη ιστορίας και λογοτεχνίας εισήγαγε νέους αφηγηματικούς τρόπους και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τη μεταπολεμική παραγωγή.

Η απριλιανή δικτατορία σκιάζει την πνευματική παραγωγή μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των λογοτεχνών, όταν δε βρίσκονται στη φυλακή (Ρίτσος, Βουρνάς κ.ά.) ή στην εξορία (Πατρίκιος, Αλεξάνδρου κ.ά.), αυτολογοκρίνονται. Η απαγόρευση του καθεστώτος προκάλεσε συμβολικές πράξεις διαμαρτυρίας εκ μέρους του πνευματικού κόσμου, με κορυφαία τη δημόσια καταγγελία του Γ. Σεφέρη (Μάρτιος 1969).