το Βυζάντιο πολλοί συγγραφείς ασχολήθηκαν με τα ομηρικά έπη και την ψευδο-ομηρική λογοτεχνία (υλικό του τρωικού κύκλου που πλαισιώνει την αφήγηση των ομηρικών επών πριν και μετά τη λήξη του Τρωικού πολέμου (προομηρικά και μεθομηρικά). Το ενδιαφέρον για τον Όμηρο και το συναφές αφηγηματικό υλικό αναβιώνει με ιδιαίτερη ένταση στο 12ο αιώνα, τόσο από φιλολογική όσο και από λογοτεχνική άποψη.
Στη δημώδη λογοτεχνία, μολονότι έργα με θέματα του τρωικού κύκλου εμφανίζονται καθυστερημένα σε σχέση με τη λόγια λογοτεχνία, το ενδιαφέρον για το θρύλο της Τροίας και τις τύχες των ομηρικών ηρώων θα πρέπει οπωσδήποτε να συσχετισθεί με τις τάσεις και τα ενδιαφέροντα των λόγιων κύκλων. Πρέπει να επισημανθεί όμως ότι τα περισσότερα έργα με ήρωες του τρωικού κύκλου ανήκουν στο είδος της μυθιστορίας και ειδικά της ερωτικής. Έχουν μόνο έμμεση σχέση με την ομηρική παράδοση και είναι αμφίβολο αν οι συγγραφείς τους γνώριζαν τα ομηρικά κείμενα στο πρωτότυπο.
Το έργο Αχιλληίς (14ος αιώνας) μόνο κατ' όνομα σχετίζεται με τον τρωικό κύκλο. Πρόκειται για ερωτική μυθιστορία, της οποίας ο ήρωας και η πλοκή δεν έχουν καμία σχέση με τις περιπέτειες του ομηρικού ήρωα. Η Διήγησις γεναμένη εν Τροία (15ος αιώνας) αφηγείται την ιστορία του Πάρη και τον έρωτά του με την Ελένη μέχρι τον αφανισμό της Τροίας. Ο Πόλεμος της Τρωάδος αποτελεί παράφραση του γαλλικού μυθιστορήματος Le Roman de Troie του Benoit de Sainte Maure, που γράφτηκε στο 12ο αιώνα. Πρόκειται για ένα εκτενέστατο έργο που διηγείται τα γεγονότα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον Τρωικό πόλεμο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία προσαρμογή του τρωικού μύθου επενδεδυμένου με την ατμόσφαιρα και τους κώδικες συμπεριφοράς του φεουδαρχικού Μεσαίωνα. Το θέμα του πολέμου εναλλάσσεται με το θέμα του έρωτα.
Αξίζει τέλος να αναφερθεί το έργο του Κωνσταντίνου Ερμονιακού Ιλιάδα (14ος αιώνας). Πρόκειται για παράφραση της Ιλιάδας, συμπληρωμένη με στοιχεία για τη ζωή του Ομήρου, την κρίση του Πάρη και την αρπαγή της Ελένης, που τελειώνει με την τύφλωση του βασιλιά Πολυμήστορα και τη δολοφονία των γιων του.

Κωνσταντίνου Ερμονιακού, Ιλιάδα (14ος αι.), E. Legrand (έκδ.), Bibliotheque Grecque Vulgaire, τόμ. V, Παρίσι 1890, σ. 114-115.

Διήγησις γεναμένη εν Τροία (15ος αι.), L. Norgaard, O. Smith (έκδ.), A Byzantine Iliad, Κοπεγχάγη 1975, σ. 53.

Πόλεμος της Τρωάδος, Μ. Παπαθωμόπουλος, E. Jeffreys (έκδ.), Ο Πόλεμος της Τρωάδος, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1996, σ. 494-495.
Ούτως ωσάν ο νηστευτής λύκος, ο πεινασμένος/
οπού πολύν καιρόν ένι εξενηστικωμένος,/
οπού, όταν ίδη τίποτε φαγίν του να αρπάξη,/
όσοι και αν τον βλέπουσι, τίποτε ουδέν τους τάσσει,/ ούτως δε το παρόμοιον το έκαμνεν ο Αχιλλέας·/
όσοι αν τον βλέπουν, τίποτες αυτός ουδέν το ηγείται*./ Γοργόν στην πρέσσαν* την πολλήν εσέβη των εχθρών του./
Ούτως τους εξωλόθρευσεν, ως πρόβατα ο λύκος·/ διακοσίους απέκτεινε πολλά εις ολίγην ώραν:/
ο λύκος έναι γαρ αυτός οπού τα πάντα τρώγει./
Ως χώματα τον έκρουαν κοντάρια και σπαθία,/
αλλά πάντα ουδετίποτε αυτός ουδέν τα ηγείται·

*ουδέν: δεν
*τίποτες ουδέν το ηγείται: δεν το λογαριάζει καθόλου *πρέσσα: η πίεση της μάχης