Οι Αθηναίοι αγαπούσαν τις εορταστικές εκδηλώσεις και τις τελούσαν με επισημότητα, η οποία εκδηλωνόταν και με την εκφώνηση σχετικών ρητορικών λόγων. Με επισημότητα επίσης και με δημόσια δαπάνη έθαβαν τους πεσόντες σε πόλεμο, προς τιμήν των οποίων κάποιος επιφανής πολίτης εκφωνούσε τον επικήδειο. Έτσι δημιουργήθηκε η κατηγορία των επιδεικτικών λόγων, οι οποίοι, ανάλογα με την περίπτωση, ονομάζονταν πανηγυρικοί ή επιτάφιοι.

Δείγματα πανηγυρικών έχουμε από τον Ισοκράτη, το περιεχόμενο των οποίων έχει πολλά πολιτικά στοιχεία. Επιτάφιους λόγους έγραψαν ο Λυσίας (για τους νεκρούς του Κορινθιακού πολέμου), ο Υπερείδης (για εκείνους του Λαμιακού), αλλά και ο Πλάτωνας στο διάλογό του Μενέξενος. Αυτός ο λόγος δεν εκφωνήθηκε ποτέ, μπορεί μάλιστα να θεωρηθεί ότι ο φιλόσοφος τον έγραψε ως παρωδία των επιταφίων. Δεν ξέρουμε, και πολλές συζητήσεις έχουν γίνει μεταξύ των επιστημόνων, αν ο Επιτάφιος, που περιλαμβάνεται στην Ιστορία του Θουκυδίδη (2,35-46), είναι μεταγραφή του λόγου του Περικλή για τους πρώτους νεκρούς του Πελοποννησιακού πολέμου ή είναι κατασκευασμένος από τον ιστορικό.