Ο Λύσιππος από τη Σικυώνα θεωρείται ο κορυφαίος εκπρόσωπος της πελοποννησιακής σχολής χαλκοπλαστικής του 4ου αιώνα π.Χ. και ταυτόχρονα ο προάγγελος της ελληνιστικής τεχνοτροπίας. Ο Λύσιππος, ενώ εντάσσεται στην ευρύτερη παράδοση των διαδόχων του Πολυκλείτου, εξέλιξε τις στιβαρές πολυκλείτειες μορφές, δίνοντας στο σώμα ραδινές αναλογίες και προσδίδοντας στοιχεία ψυχογραφίας στην απεικόνιση των ατομικών χαρακτηριστικών. Από τα 1.500 έργα που μαρτυρούνται από τις αρχαίες πηγές, το ρωμαϊκό αντίγραφο του «Αποξυόμενου» θεωρείται από πολλούς μελετητές το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα της τέχνης του. Ο «Αποξυόμενος», με τα χέρια του τεντωμένα εμπρός, καθαρίζει το λάδι και την άμμο από το δεξιό του βραχίονα. Με την κίνηση αυτή η μορφή ανοίγεται στο χώρο και προς το θεατή, προσφέροντας στο έργο τρισδιάστατη οπτική.