Οι αρχές του 20ού αιώνα χαρακτηρίζονται σε παγκόσμιο επίπεδο από μια αξιοσημείωτη οικονομική ανάπτυξη, τη σύγκλιση των εισοδημάτων των διάφορων κοινωνικών στρωμάτων και την επίταση των διαδικασιών παγκοσμιοποίησης μεταξύ των εθνικών οικονομιών. Η πτώση του κόστους των μεταφορών, η άνθηση των υπερπόντιων επενδύσεων και το μεγάλο υπερατλαντικό μεταναστευτικό ρεύμα των ευρωπαίων ανέργων αποτελούν βασικά γνωρίσματα και ερμηνευτικά κλειδιά της, από οικονομική σκοπιά, "χρυσής" εκείνης εποχής. Η αισιοδοξία που η υλικοτεχνική πρόοδος ενέπνευσε στο δυτικό άνθρωπο εξατμίστηκε πολύ γρήγορα μετά το 1914. H καταστροφική παράταση μιας σύγκρουσης -που όλοι πίστευαν ότι θα ήταν προσωρινή- άλλαξε ριζικά τη μορφή της Ευρώπης αλλά και του συστήματος των διεθνών σχέσεων.

Οι ευεργετικές προπολεμικές οικονομικές τάσεις πάγωσαν ανάμεσα στους δύο Μεγάλους Πολέμους. Παρά τις προσπάθειες των Ευρωπαίων να επιστρέψουν στην ομαλότητα και στη σταθερότητα που είχαν γνωρίσει πριν από το μοιραίο 1914, οι οικονομίες γίνονταν όλο και πιο ενδοστρεφείς, η κίνηση των κεφαλαίων, των εμπορευμάτων και των ανθρώπων περιορίστηκε και οι τάσεις της παγκοσμιοποίησης αναστέλλονταν. Ο αμερικανός πρόεδρος Ούντροου Ουίλσον (Woodrow Wilson) μάταια αγωνίστηκε να δημιουργήσει μέσα από την Κοινωνία των Εθνών ένα σύστημα παγκόσμιας ασφάλειας που θα έθετε τους πολέμους εκτός νόμου. Πρώτες οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να λάβουν μέρος στο ευγενικό αυτό πείραμα, ενώ οι ευρωπαϊκές χώρες το αντιμετώπισαν καιροσκοπικά.