 |
|
 |
"ούτε γουν προς χάριν ούτε προς φθόνον,
αλλ' ουδέ προς μίσος ή και προς εύνοιαν συγγράφειν χρεών εστι τον συγγράφοντα,
αλλ' ιστορίας μόνον χάριν"
(Γεώργιος Ακροπολίτης, "Χρονική Συγγραφή", 1, 31-34)
Γενική Εισαγωγή
 ημαντική
για την κατανόηση μιας ιστορικής περιόδου είναι η καταγραφή και ερμηνεία
των γεγονότων που σημάδεψαν και επηρέασαν αποφασιστικά
την ιστορική της εξέλιξη. Στο κεφάλαιο της πολιτικής ιστορίας της Ύστερης
Βυζαντινής περιόδου εξιστορούνται οι εξωτερικές και εσωτερικές εξελίξεις
στο βυζαντινό κράτος και η πολιτική των βυζαντινών αυτοκρατόρων κατά την
περίοδο αυτή.
Τα χρονολογικά όρια για το χωρισμό της βυζαντινής ιστορίας
σε περιόδους είναι κατά γενική ομολογία συμβατικά. Αρκετοί ιστορικοί τοποθετούν
την έναρξη της Ύστερης Βυζαντινής περιόδου στον 11ο αιώνα, όταν συντελέστηκαν
ριζικές μεταβολές στην εσωτερική ζωή της αυτοκρατορίας (διοίκηση, δικαιοσύνη,
οικονομία, στρατό), καθώς και στο εδαφικό της status quo. Παρ' όλα αυτά
επιλέχτηκε ως χρονολογία έναρξης της Υστεροβυζαντινής περίοδου το 1204,
έτος κατά το οποίο συνέβη το σημαντικότερο ίσως μέχρι τότε γεγονός για
την αυτοκρατορία. Η Κωνσταντινούπολη, το κέντρο της αυτοκρατορίας, χάθηκε
πρώτη φορά για τους Βυζαντινούς, η βυζαντινή αυτοκρατορία καταλύθηκε από
τους λατίνους σταυροφόρους και αντικαταστάθηκε από μια νέα, λατινική, για
57 χρόνια. Επιπλέον, η περίοδος της Λατινοκρατίας επηρέασε ασφαλώς την
εσωτερική εξέλιξη της αυτοκρατορίας με την εισαγωγή φεουδαρχικών στοιχείων
σε όλους τους τομείς της βυζαντινής ζωής. Τη σταδιακή εξασθένιση των δομών
του βυζαντινού κράτους αφενός και τη μείωση των εδαφών του από τις τουρκικές
εισβολές αφετέρου ακολούθησε η πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας στα
χέρια των Οθωμανών το 1453, οπότε και τοποθετούμε το τέλος της Βυζαντινής
περιόδου.
|
