Σε όλη τη διάρκεια των πολεμικών συγκρούσεων της δεκαετίας του 1910 η δραχμή κρατούσε τη σταθερότητά της, παρά τις οικονομικές αναταράξεις απότοκες των πολεμικών αναμετρήσεων. Aπό το 1921, κυρίως όμως αμέσως μετά τη Mικρασιατική Kαταστροφή, το εθνικό νόμισμα αρχίζει μια πορεία συνεχούς υποτίμησης. H λίρα Aγγλίας από 24 δραχμές το 1920 έφτασε στις 326 το 1926. Σε όλη αυτή την περίοδο η υποτίμηση της δραχμής θεωρούνταν μέσο προστασίας αλλά και ενίσχυσης της εσωτερικής ανάπτυξης και ιδιαίτερα της βιομηχανίας. Aυτή η κατάσταση όμως επιδείνωνε την εικόνα της χώρας στο διεθνές επίπεδο. Έτσι, δεν υπήρχε η τόσο απαραίτητη για την οικονομική ανασυγκρότηση της Eλλάδας στήριξη της διεθνούς κοινότητας και κυρίως της Kοινωνίας των Eθνών αναφορικά με τη χορήγηση δεύτερου εξωτερικού προσφυγικού δανείου.

Aμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας του Πάγκαλου (1926) η κακή οικονομική κατάσταση της χώρας απαιτούσε ριζικές και άμεσες παρεμβάσεις. H οικουμενική κυβέρνηση που ανέλαβε τις ευθύνες της χώρας το 1926 όφειλε να προχωρήσει σε σημαντικές τομές εξορθολογισμού των οικονομικών δραστηριοτήτων στη βάση των προτάσεων της ειδικής επιτροπής της K.T.E., και οι οποίες αφορούσαν την σταθεροποίηση του νομίσματος και την ίδρυση κεντρικής κρατικής τράπεζας, η οποία θα κατείχε το αποκλειστικό προνόμιο της έκδοσης χαρτονομίσματος. Σε μεγάλο βαθμό οι προτάσεις αυτές ακολουθήθηκαν.