Το 1911 αναθεωρήθηκε το Σύνταγμα του 1864 από τη Β' Διπλή Αναθεωρητική Βουλή του 1910. Το νέο Σύνταγμα δε μετέβαλε τη μορφή του πολιτεύματος ούτε την οργάνωση της πολιτείας.

Αυτό στο οποίο προέβη κυρίως ήταν η διασφάλιση ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων και η θέσπιση νέων κανόνων στην άσκηση της κρατικής εξουσίας. Όπως σταθερά παρατηρείται, με το νέο Σύνταγμα του 1911 τέθηκαν τα θεμέλια ενός Κράτους Δικαίου στην Ελλάδα.

Θεμελιώδεις θεσμοί του Δημοσίου Δικαίου στη χώρα μας δημιουργήθηκαν τότε: μονιμότητα των δημόσιων υπαλλήλων, υποχρεωτική και δωρεάν στοιχειώδης εκπαίδευση, εγγυήσεις για την ανεξαρτησία των δικαστών, Συμβούλιο Επικρατείας, Εκλογοδικείο, Δικαστήρια Συγκρούσεως Καθηκόντων και Αγωγών Κακοδικίας.

Σημαντική ήταν η ψήφιση αναγκαστικής, κατόπιν αποζημίωσης, απαλλοτρίωσης ιδιοκτησιών γης και της κατάργησης του μεσαιωνικού αγροτικού συστήματος των Ιονίων νήσων, μέτρα που άνοιγαν το δρόμο για την αποκατάσταση των ακτημόνων αγροτών και την αγροτική μεταρρύθμιση. Προβλέπεται επίσης για πρώτη φορά ο σχηματισμός αγροτικών συνεταιρισμών.

Σημαντική επιδίωξη αποτέλεσε η βελτίωση του κοινοβουλευτικού συστήματος και της προσαρμογής του στις νέες ανάγκες (μείωση του ορίου απαρτίας της βουλής, κατάργηση της συζήτησης τρις κατ' άρθρον, δυνατότητα κύρωσης δικαστικών κωδίκων στο σύνολό τους).

Δημιουργούσε επίσης τη δυνατότητα για την ανάθεση έργων σε ξένους οργανωτές, νομιμοποιώντας έτσι την πρόσληψη ξένων ειδικών που θα αναλάμβαναν την οργάνωση και τη βελτίωση κυρίως των αμυντικών δυνάμεων.

Επρόκειτο γενικά για ένα Σύνταγμα και ένα σύνολο νόμων ευρύτερα, το οποίο υπηρετούσε το διπλό στόχο της εμπέδωσης των αρχών του Κράτους Δικαίου και του φιλελεύθερου δημοκρατικού πολιτεύματος. Με άλλα λόγια, μεριμνά για την κατοχύρωση των ατομικών ελευθεριών, παράλληλα με την προσπάθεια να αποτραπεί η "καταχρηστική" άσκησή τους και να διευκολυνθεί ο παρεμβατικός ρόλος του κράτους στην οικονομία και την άσκηση κοινωνικής πολιτικής.