Ζωγραφική: 1330-1360

περίοδος από το 1330 μέχρι περίπου το 1360 σε αντίθεση με την προηγούμενη δεν έχει να επιδείξει πολλά και σημαντικά μνημεία. Η έλλειψη ζωγραφικών έργων παρατηρείται τόσο στις κεντρικές περιοχές της αυτοκρατορίας όσο και στις πιο απομακρυσμένες. Η γενίκευση του φαινομένου, σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό Μ. Χατζηδάκη, πιθανόν να μην ήταν άσχετη και με άλλους παράγοντες όπως η κρίσιμη πολιτική κατάσταση, οι θρησκευτικές και κοινωνικές έριδες. Γενικότερα, η δημιουργική πνοή και οι νεοτερισμοί λείπουν από τη ζωγραφική της περιόδου. Οι καλλιτέχνες επαναλαμβάνουν με κάποια αδεξιότητα τα επιτεύγματα της πρώτης τριακονταετίας του αιώνα, ενώ επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στον εμπλουτισμό των εικονογραφικών προγραμμάτων με μία έντονη αφηγηματική διάθεση. Ο κλασικισμός υποχωρεί και μια πιο εκφραστική, πολλές φορές αντιρεαλιστική, τάση εμφανίζεται σε κάποια μνημεία όπως για παράδειγμα στην Υπαπαντή στα Μετέωρα (1366) και στον Ταξιάρχη Καστοριάς (1359). Παράλληλα εμφανίζονται και κάποια δείγματα νέων εκφραστικών τρόπων όπως για παράδειγμα στον Άγιο Νικόλαο στην Πλάτσα της Μάνης (1337/8). Οι τοιχογραφίες του ναού χαρακτηρίζονται από το συνδυασμό στοιχείων της κλασικής παράδοσης με στοιχεία δυναμικά και ρεαλιστικά. Έντονες εναλλαγές ζωηρών χρωμάτων, ελεύθερες πινελιές και ψιμυθιές που ζωντανεύουν τα πρόσωπα, αποτελούν στοιχεία που προσδίνουν στη ζωγραφική της Πλάτσας έναν προοδευτικό χαρακτήρα και τη συνδέουν με τις εξελίξεις της ζωγραφικής στην επόμενη περίοδο. Φαίνεται έτσι απόλυτα λογική η άποψη ότι ο ζωγράφος του μνημείου πρέπει να προέρχεται από το καλλιτεχνικό κέντρο της περιοχής, το Μυστρά.