Μετά την κατάρρευση του μετώπου (τέλος Αυγούστου 1922), και υπό το βάρος των ραγδαίων εξελίξεων, η κοινωνικοπολιτική κρίση κορυφώθηκε.

Οι τελευταίες κυβερνήσεις του Λαϊκού Κόμματος, υπό τον Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη (9 Μαΐου-28 Αυγούστου) και στη συνέχεια το Νικόλαο Τριανταφυλλάκο (Αύγουστος-Σεπτέμβριος), κοινοβουλευτικά βραχύβιες, αποδείχτηκαν αδύναμες στο χειρισμό των συγκυριών.

Στο τέλος της πρώτης εβδομάδας του Σεπτεμβρίου αποχώρησε από το μικρασιατικό έδαφος και το τελευταίο ελληνικό στρατιωτικό τμήμα. Mέσα σε ένα δραματικό κλίμα ωμής βίας, από μέρους των Tούρκων εθνικιστών, το ρεύμα των προσφύγων προς την Eλλάδα πήρε διαστάσεις κοσμοπλημμύρας.

Στις αρχές του φθινοπώρου του 1922, τρία ήταν τα κύρια και άμεσα προβλήματα που απασχολούσαν την ελληνική διοίκηση: η αντίδραση του στρατού μετά την επιστροφή του από τη Μικρά Ασία, η περίθαλψη των προσφύγων και η διατροφή του πληθυσμού. Η σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός χαρακτήριζαν το κλίμα των ημερών και οι προθέσεις ανατροπής και κάθαρσης του πολιτικού βίου της χώρας, εκ μέρους μιας μερίδας αξιωματικών, γρήγορα φάνηκε ότι δε θα έμεναν χωρίς αντίκρυσμα.