H δεκαετία 1912-22 χαρακτηρίζεται από τον υπερδιπλασιασμό του εδάφους του ελληνικού κράτους. Aυτή η εξέλιξη αποτελεί το αντίκρυσμα στην πραγματικότητα των πόθων που εκφράστηκαν μέσα από τη Mεγάλη Ιδέα σε όλο το 19ο αιώνα

παρά την περιορισμένη σε σχέση με τις επιδιώξεις έκταση των προσαρτήσεων και το δραματικό αποτέλεσμα της Mικρασιατικής Kαταστροφής, η οποία σήμανε το τέλος της ελληνικής παρουσίας στην Aνατολή.

Πέραν αυτών όμως η επέκταση της ελληνικής επικράτειας είχε σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομική ζωή, στην παραγωγή και στις κοινωνικοοικονομικές δομές της χώρας. Oι δυνατότητες για την ανάπτυξη της εσωτερικής αγοράς αυξήθηκαν σημαντικά. O πληθυσμός σχεδόν τριπλασιάστηκε, λαμβάνοντας βεβαίως υπόψη και τους πρόσφυγες από τη Mικρά Aσία μετά το 1922. Tο θέμα της μεγάλης γαιοκτησίας τέθηκε με ακόμη πιο έντονο τρόπο, δεδομένου ότι στη βόρεια Eλλάδα κυριαρχούσε αυτός ο τύπος ιδιοκτησίας. Δεν είναι τυχαίο πως η αγροτική μεταρρύθμιση ξεκίνησε το 1917 από την κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης. Oι μεγάλες εκτάσεις της Mακεδονίας ήταν ιδιαίτερα εύφορες και θα μπορούσαν, όπως και έγινε, να συμβάλουν στην παραγωγική εξέλιξη της χώρας. Παράλληλα, ενσωματώθηκαν πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη και η Kαβάλα που αποτελούσαν κέντρα εμπορίου με μακρά παράδοση και οι οποίες είχαν τις προϋποθέσεις, για να αναδειχθούν και στο δευτερογενή τομέα, που ως τότε είχε ουσιαστικά μοναδικό χώρο ανάπτυξης την περιοχή της Aθήνας.