"Η εκβιομηχάνιση την περίοδο 1898-1939 αποτελεί ουσιαστικά υπόθεση του άξονα Αθήνας - Πειραιά και κατά δεύτερο λόγο της Θεσσαλονίκης. Τα μικρότερης σημασίας αστικά κέντρα

της περιφέρειας αναπτύσσονται αργά και η συμμετοχή τους στην υπόθεση της βιομηχανίας περιορίζεται σε έναν κατάλογο ειδικών περιπτώσεων.

Η δημογραφική έκρηξη που σημειώνεται στο πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνας κατά τις δυο πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα οφείλεται κυρίως στην πατατεταμένη "αγροτική έξοδο", φαινόμενο που από τα τέλη του 19ου αιώνα παρουσιάζεται με ιδιαίτερη ένταση. Οι 453.000 κάτοικοι του συγκροτήματος το 1920 αποτελούν το 8,19% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, παρά τον υπερδιπλασιασμό του μεταξύ των ετών 1907-1920.

Ο πληθυσμός που εισρέει στην πρωτεύουσα, νέος στην ηλικία, αγροτικός στην προέλευση, χαμηλής μόρφωσης στη συντριπτική του πλειοψηφία και κατά βάση ανειδίκευτος, θα υπερκαλύψει τη ζήτηση του τομέα των βιομηχανικών δραστηριοτήτων με ελάχιστες εξαιρέσεις περιορισμένης διάρκειας, όπως αυτές της αιχμής της εξωτερικής μετανάστευσης και των Βαλκανικών πολέμων."

Στ. Tσοτσορός, H συγκρότηση του βιομηχανικού κεφαλαίου στην Eλλάδα (1898-1939), τόμος πρώτος H αργόσυρτη εκβιομηχάνιση, Aθήνα, Mορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (M.I.E.T.), 1993, σ. 70.