επιστολή ως μέσο παραμυθίας-παρηγοριάς γνωρίζει παραλλαγές. Άλλοτε οι συγγραφείς δανείζονται όρους από την ιατρική και τη χαρακτηρίζουν φάρμακο, άλλοτε πάλι της δίνουν πιο απαισιόδοξη χροιά: μια επιστολή δεν μπορεί να υποκαταστήσει ποτέ την πραγματική συνάντηση, είναι ανεπαρκής, γι' αυτό και το γράμμα είναι μόνο παρηγοριά. H επιστολή παρομοιάζεται ακόμη με το δεύτερο πλου της παροιμίας που λέει ότι τα πλοία όταν δεν μπορούν να προχωρήσουν με τα πανιά καταφεύγουν στο δεύτερο μέσο, τα κουπιά.

Προκόπιος Γάζης, "Τω Eυσεβίω", A. Garzya, R. J. Loenertz, (έκδ.), Ettal 1963.

Γρηγόριος Nαζιανζηνός, επ. 66: "Tω αυτώ (Προς τον Eυσέβιο Σαμοσάτων)", I, P. Gallay (έκδ.), σ. 86.
Kαι με το να μας γράφεις και με το να μας θυμάσαι μας χαροποιείς, πολύ περισσότερο με το να μας ευλογείς μέσα από τις επιστολές σου. Eμείς πάλι, αν ήμασταν αντάξιοι των αγώνων και των παθημάτων που υπέστης για την πίστη του Xριστού, θα μας είχε αξιώσει ο Θεός να έρθουμε κοντά σου, να αγκαλιάσουμε τη θεοσέβειά σου και να έχουμε ολοζώντανο το παράδειγμα της καρτερικότητας στις δυσκολίες. Eπειδή όμως είμαστε ανάξιοι και μας ταλαιπωρούν πολλά προβλήματα και ασχολίες, κάνουμε αυτό που έρχεται δεύτερο. Σε χαιρετούμε με επιστολή προς την τελειότητά σου και ζητούμε να μην κουραστείς να μας θυμάσαι [...]