ε αυτή την κατηγορία κατατάσσονται ποιήματα με επική μορφή που αντλούν τα θέματά τους από τη μυθολογία, χωρίς να εξυπηρετούν διδακτικές ανάγκες. Η μυθολογία γύρω από το θεό Διόνυσο και τα ομηρικά έπη αποτέλεσαν την κύρια πηγή θεμάτων, που καλλιέργησαν κυρίως ειδωλολάτρες συγγραφείς κατά την Πρώιμη Βυζαντινή περίοδο. Από τα έργα που μας σώθηκαν αξίζει να αναφέρουμε τα Διονυσιακά του Νόννου από την Πανόπολη της Αιγύπτου. Είναι ένα εκτενέστατο έπος (48 βιβλίων), που αναφέρεται στη ζωή του θεού Διονύσου και ιδιαίτερα στη νικηφόρο εκστρατεία του στην Ινδία. Ο Κόιντος Σμυρναίος φιλοδόξησε να συμπληρώσει τα ομηρικά έπη. Στο έργο του Τα μεθ' Όμηρον αφηγείται τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά την ταφή του Έκτορα ως την άλωση της Τροίας.

Nonnos de Panopolis, Les Dionysiaques, F. Vian (έκδ.), τόμ. I, Παρίσι 1976, σ. 46, προοίμιο, στίχ. 1-7.
Τραγούδησε, θεά, για τον υπηρέτη της λαμπρής κλίνης του Κρονίδη,/ για την πνοή του κεραυνού που με τη γαμήλια σπίθα του προκάλεσε τη γέννα/ και για την αστραπή στο θάλαμο της Σεμέλης· πες και για τη γέννηση/ του Βάκχου του διγενή, που βρεγμένο από τη φωτιά τον τράβηξε/ ο Δίας βρέφος ημιτελές, γεννημένο χωρίς φροντίδα μαίας,/ και αφού χάραξε με το χέρι προσεκτικά μια τομή στο μηρό του,/ σε σπλάγχνα ανδρικά το κράτησε, πατέρας και σεβαστή μάνα μαζί.