|
|
|
Ρωμαϊκή περίοδος
Η ιστορία της Μιλήτου τους πρώτους αιώνες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστη. Αναφέρονται ελάχιστα γεγονότα που σχετίζονται με την πόλη, η οποία ήταν σίγουρα υποδεέστερη σε σημασία από το Πέργαμο, την Έφεσο, αλλά και τη Σμύρνη, ακόμα και από τις Σάρδεις. Ενδεικτικό είναι ότι ο Τιβέριος (26 μ.Χ.) της αρνήθηκε την ιδιότητα της έδρας της αυτοκρατορικής λατρείας, την οποία κέρδισε η Σμύρνη.
Ωστόσο, ο διάδοχός του Καλιγούλας (37-41) μαζί με τη σύζυγό του αποτέλεσαν αντικείμενο λατρείας στην πόλη. Η λατρεία αυτή δε διήρκεσε πολύ, λόγω του θανάτου του Kαλιγούλα και της damnatio memoriae που ακολούθησε. Η αποκατάσταση του τίτλου της νεωκόρου πρέπει να έγινε από τον Κόμμοδο (180-192). Ο Ελαγάβαλος (218-222) παραχώρησε τη δεύτερη επίσημη νεωκορία της πόλης, την οποία όμως και πάλι έχασε η Μίλητος εξαιτίας της damnatio memoriae του αυτοκράτορα επί Σεβήρου Aλεξάνδρου.
Την πόλη την επισκέφτηκε ο Τραϊανός (114 μ.Χ.), ο οποίος εγκαινίασε κάποια έργα, μεταξύ των οποίων και το Νυμφαίο. Η πόλη έλαβε μέρος στην ένωση των ελληνικών πόλεων του Πανελληνίου, το οποίο ίδρυσε ο Αδριανός.
Κυριότερος ευεργέτης της πόλης υπήρξε η Φαυστίνα, η κόρη του Αντωνίνου και σύζυγος του Μάρκου Αυρηλίου, η οποία επισκέφτηκε την πόλη και έμεινε εκεί για ένα διάστημα (164). Στις δωρεές της αποδίδονται η οικοδόμηση των μεγαλόπρεπων λουτρών που φέρουν το όνομά της, καθώς και η ολοκλήρωση του ρωμαϊκού θεάτρου. Στο μεταξύ, ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός προσκυνητών που συνέρρεαν στο ιερό του Απόλλωνα στα Δίδυμα, το οποίο απέκτησε μεγάλη φήμη στα Αυτοκρατορικά χρόνια, συντέλεσε ασφαλώς και στην οικονομική ευημερία της Μιλήτου.
|
|
|
|
|
|
copyright © ΙΔΡΥΜΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Το έργο «Λιμάνια της Μεσογείου, πλoία και θάλασσα: οι αόρατες διαδρομές» συγχρηματοδοτήθηκε από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και από Εθνικούς Πόρους της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ιταλίας, στο πλαίσιο της Κοινοτικής Πρωτοβουλίας INTERREG ARCHIMED COMMUNITY INITIATIVE PROGRAMME INTERREG III B ARCHIMED 2000-2006. |
|
|
|