|
|
Ενδεικτικές Πηγές για την Αρχαία Μίλητο
AΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
Πολιτικά, 1305α 15-17: Eγκαθίσταντο παλιότερα πιο συχνά τυραννίδες απ' ότι τώρα, μεταξύ των άλλων γιατί εμπιστεύονταν σε μερικούς αξιώματα μεγάλης πολιτικής δύναμης. Παράδειγμα αποτελεί η Μίλητος, όπου από την πρυτανεία προήλθε η τυραννία (γιατί ο πρύτανις ήταν κυρίαρχος πολλών και ισχυρών).
ΑΡΡΙΑΝΟΣ
Αλεξάνδρου Ανάβασις Α', 18, 4: Διότι ο Ηγέστρατος, ο ορισμένος από τον μεγάλο βασιλιά αρχηγός της φρουράς των Μιλησίων, πρωτύτερα έστελνε γράμματα στον Αλέξανδρο για να του παραδώσει την Μίλητο. Αναθάρρησε όμως λόγω του περσικού στόλου, που βρισκόταν κοντά και σκέφτηκε να κρατήσει την πόλη για τους Πέρσες.
Αλεξάνδρου Ανάβασις Α', 19, 1: Ο Γλαύκιππος, ένας από τους άρχοντες της Μιλήτου, όταν στάλθηκε, από τον Δήμο και τους ξένους μισθοφόρους, που μάλλον είχαν την πόλη υπό την εξουσία τους, στον Αλέξανδρο είπε ότι οι Μιλήσιοι θέλουν να παραχωρήσουν τα τείχη και τα λιμάνια της πόλης για κοινή χρήση από τους Πέρσες και τον Αλέξανδρο και σύμφωνα μ' αυτά αξίωσε να λύσει την πολιορκία.
Αλεξάνδρου Ανάβασις Α', 19, 4: Εκεί οι Μιλήσιοι και οι μισθοφόροι, επειδή πια απ' όλα τα μέρη επιτίθονταν οι Μακεδόνες, άλλοι έπεφταν στην θάλασσα και στηριζόμενοι στις ασπίδες του κολυμπούσαν προς ένα μικρό νησί (...), άλλοι πάλι μπαίνοντας σε βάρκες προσπαθούσαν βιαστικά [να ξεφύγουν] πριν έρθουν οι τριήρεις των Μακεδόνων. Από αυτούς, άλλοι συνελήφθησαν μέσα στις βάρκες, στην είσοδο του λιμανιού, από τις τριήρεις κι οι περισσότεροι χάθηκαν στην πόλη.
Αλεξάνδρου Ανάβασις Α', 19, 5: Tους Μιλήσιους, πάλι, όσους δεν σκοτώθηκαν κατά την κατάληψη της πόλης, τους συγχώρησε και άφησε την πόλη τους ελεύθερη.
ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ
Β,1: Ο Αναξίμανδρος, του Πραξιάδη, ήταν Μιλήσιος. Αυτός, ως αρχή και στοιχείο των όντων, θεωρούσε το άπειρο χωρίς όμως να προσδιορίζει εάν αυτό είναι το νερό, ο αέρας ή κάτι άλλο. Πίστευε ότι τα μέρη μεταβάλλονται, αλλά το όλον παραμένει αμετάβλητο. 'Οτι η γη, καθώς έχει σφαιρικό σχήμα, βρίσκεται στην μέση του σύμπαντος, κατέχοντας την θέση του κέντρου. Και ότι η Σελήνη δεν έχει δικό της φως, αλλά φωτίζεται από τον ήλιο. Αλλά ότι και ο ήλιος, δεν είναι μικρότερος από την γη και είναι καθαρότατο πυρ.
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΕΛΕΥΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΙΛΗΣΙΟΥΣ (288/7 π.Χ.)
Welles, C. B., Royal Correspondence in the Hellenistic Period, no. 5, στ.1-6: Ο βασιλιάς Σέλευκος απευθύνει χαιρετισμούς στη Βουλή και στο Δήμο των Μιλησίων. Αποστείλαμε στο ιερό του Απόλλωνα στα Δίδυμα μια μεγάλη λυχνία και ποτήρια χρυσά και αργυρά, ως προσφορά στους Σωτήρες θεούς (...).
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ Β' ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΙΛΗΣΙΟΥΣ (276/5 ή 262/1 π.Χ.)
Welles, C. B., Royal Correspondence in the Hellenistic Period, no. 14, στ. 1-14: Ο βασιλιάς Πτολεμαίος απευθύνει χαιρετισμούς στην Βουλή και στον Δήμο των Μιλησίων. Και παλαιότερα εξέφρασα όλο το ενδιαφέρον μου προς την πόλη σας, με δωρεά εδαφών και με την φροντίδα μου σε όλα τα θέματα, όπως ήταν πρέπον. Διότι και ο πατέρας μου υπήρξε ευνοϊκά διακείμενος προς την πόλη, προσφέροντας πολλά αγαθά και απαλλάσσοντάς σας από σκληρούς και επαχθείς φόρους, που κάποιοι από τους βασιλείς σας επέβαλαν. Τώρα, καθώς διαφυλάξατε σταθερά την πόλη, την φιλία και την συμμαχία -μου έγραψε ο γιος μου, ο Καλλικράτης και άλλοι φίλοι που βρίσκονται κοντά σας ποια απόδειξη δώσατε καλής πίστης προς εμάς- και εμείς οι ίδιοι, έχοντας προσωπική αντίληψη (γνώση) των συμβάντων, σας επαινούμε και θα προσπαθήσουμε να ανταποδώσουμε, ευεργετώντας το λαό. Σας παρακαλούμε να ακολουθήσετε την ίδια πολιτική φιλίας προς εμάς και στο μέλλον, ώστε και εμείς, γνωρίζοντας ότι είστε πιστοί σύμμαχοι, να φροντίσουμε ακόμα πιο πολύ για την πόλη σας (...).
EΠΙΣΤΟΛΗ MΙΛΛΑΒΑΝΤΑ
'Οποτε έρχεται ο Πιγιαμάντου, παίρνει τους αιχμαλώτους μου και καταφεύγει στην Μιλλαβάντα. Του ζήτησα να γυρίσει πίσω και σου έγραψα για να παραπονεθώ... Πήγα λοιπόν στην Μιλλαβάντα... Πήγα εκεί, γιατί σκεπτόμουν κιόλας: "Τα λόγια που έχω να πω στον Πιγιαμάντου πρέπει να τα ακούσουν και οι υπήκοοι του αδελφού μου!" Αλλά ο Πιγιαμάντου είχε διαφύγει με πλοίο... Τον στρατό μου τον έστειλα στην Μιλλαβάντα με φιλικές διαθέσεις, μόνο και μόνο για να εμποδίσω τους οπαδούς του να τον ακολουθήσουν...
ΗΡΟΔΟΤΟΣ
1, 146: 'Οσοι πάλι απ' αυτούς [τους Ίωνες] έφυγαν από το πρυτανείο των Αθηναίων και θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως τους ευγενέστερους Ίωνες, αυτοί δεν πήραν μαζί τους γυναίκες, όταν έφυγαν για τον αποικισμό, παρά παντρεύτηκαν γυναίκες από την Καρία, των οποίων είχαν σκοτώσει τους γονείς. Εξαιτίας αυτού του φόνου οι γυναίκες αυτές έκαναν μεταξύ τους έναν νόμο, τον οποίο έδωσαν όρκο να τον τηρούν και να τον δώσουν και στις θυγατέρες τους, να μην φάνε, δηλαδή, ποτέ μαζί με τους συζύγους τους ούτε να καλεί καμιά τους τον άντρα της με τ' όνομά του, και αυτό έγινε, γιατί τους σκότωσαν τους πατέρες, τους άντρες και τα παιδιά και ύστερα από τους φόνους τις παντρεύτηκαν. Αυτά συνέβαιναν στην Μίλητο.
ΗΡΟΔΟΤΟΣ
1, 17-19: [O Αλυάττης] πολέμησε τους Μιλησίους. Τον πόλεμο τον είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του, τον Σαδυάττη. Και να με ποιον τρόπο επιτέθηκε και πολιόρκησε τη Μίλητο ο Σαδυάττης: τον καιρό που ωρίμαζαν οι σοδειές, τότε έκανε επιδρομή με τον στρατό του. Η πορεία γινόταν κάτω από τους ήχους του αυλού, της άρπας και της φλογέρας. Και όταν έφθανε στην γη των Μιλησίων, τα σπίτια των αγροτών δεν τα έκαιγε, ούτε έβγαζε τις πόρτες, παρά τα άφηνε ανέπαφα. Κατέστρεφε όμως τα δέντρα και τις σοδειές κι έπειτα αποχωρούσε. Διότι, καθώς οι Μιλήσιοι είχαν την κυριαρχία στην θάλασσα, δεν είχε λόγο ο στρατός του Σαδυάττη να κάνει αποκλεισμό(...). Και μετά τα έξι χρόνια, συνέχιζε για πέντε χρόνια τον πόλεμο ο Αλυάττης, ο γιος του Σαδυάττη(...). Από τους 'Ιωνες, όμως, κανείς δεν τους βοηθούσε, ώστε να τους ανακουφίσει από το βάρος του πολέμου εκτός από τους Χίους(...). Τον δωδέκατο χρόνο, καθώς οι στρατιώτες έβαλαν φωτιά στα σπαρτά, έγινε το εξής: όταν πήραν φωτιά τα σπαρτά, η δύναμη του ανέμου έφερε τις φλόγες στον ναό της Αθηνάς της Ασσησίας και ο ναός πήρε φωτιά και καταστράφηκε. Εκείνη την στιγμή δεν έδωσαν σημασία, όταν όμως ο στρατός γύρισε στις Σάρδεις, έπεσε άρρωστος ο Αλυάττης. Η αρρώστια του παρατεινόταν και γι' αυτό έστειλε απεσταλμένους στους Δελφούς (...) να ρωτήσουν τον θεό. 'Οταν έφθασαν στους Δελφούς η Πυθία τούς είπε ότι δεν θα τους δώσει χρησμό παρά μόνο αν ξαναχτίσουν τον ναό της Αθηνάς, που έκαψαν στη χώρα των Μιλησίων (...).
ΗΡΟΔΟΤΟΣ
1, 21-22: Και ο Αλυάττης, μόλις έλαβε γνώση του χρησμού, έστειλε αμέσως στην Μίλητο κήρυκα θέλοντας να κάνει ανακωχή με τον Θρασύβουλο και τους Μιλησίους, όσο καιρό θα διαρκούσε η ανοικοδόμηση του ναού. [Ο Θρασύβουλος συγκέντρωσε τους Μιλησίους στην αγορά και τους είπε ν' αρχίσουν να πίνουν και να γλεντούν, όταν τους δώσει το σύνθημα. Στόχος του ήταν να δει ο απεσταλμένος του Αλυάττη ότι οι Μιλήσιοι, παρά την πολιορκία, καλοπερνούν]. Και αυτό πράγματι και έγινε. Τα είδε δηλαδή, όπως ήταν λογικό, ο κήρυκας, ανέφερε στον Θρασύβουλο την εντολή του Λυδού και γύρισε στις Σάρδεις. Και καθώς μου είπαν εμένα, γι' αυτόν το λόγο έγινε ειρήνη. 'Ηλπιζε δηλαδή ο Αλυάττης ότι μέσα στην Μίλητο υπάρχει μεγάλη έλλειψη τροφίμων και ότι ο κόσμος είχε εξαντληθεί τελείως και έφθασε στα έσχατα, και τώρα άκουγε από τον κήρυκα, που επέστρεψε από την Μίλητο τα αντίθετα απ' όσα αυτός φανταζόταν. 'Επειτα και την ειρήνη υπέγραψαν με όρο να είναι τα δύο μέρη φίλοι και σύμμαχοι και αντί έναν δύο ναούς έκτισε της Αθηνάς ο Αλυάττης στην Ασσησό και ο ίδιος απαλλάχθηκε από την ασθένεια.
ΗΡΟΔΟΤΟΣ
4, 137: Ο Ιστιαίος, ο τύραννος της Μιλήτου (...) έλεγε ότι τώρα χάρις στο Δαρείο ο καθένας τους είναι τύραννος μιας πόλεως, ενώ όταν καταλυθεί η δύναμη του Δαρείου, ούτε αυτός θα μπορέσει να κρατηθεί ως άρχων των Μιλησίων, ούτε κανένας άλλος από τους τυράννους, γιατί κάθε πόλη θα προτιμήσει να έχει δημοκρατία παρά τύραννο.
ΗΡΟΔΟΤΟΣ
5, 28-29: 'Υστερα, για λίγο καιρό ησύχασε ο κόσμος και άρχισαν οι 'Ιωνες για δεύτερη φορά να δοκιμάζουν συμφορές εξαιτίας της Νάξου και της Μιλήτου. Aφενός, η Νάξος ξεχώριζε από τα άλλα νησιά στην ευημερία αφετέρου, η Mίλητος βρισκόταν την ίδια εποχή (περίπου το 510 π.Χ.) στη μεγαλύτερη ακμή της, και όχι μόνον αυτό, αλλά ήταν και το στολίδι της Ιωνίας. Πριν όμως από αυτό, και για δυό γενεές ανθρώπων η Μίλητος είχε φοβερά εξασθενίσει εξαιτίας των εμφυλίων πολέμων, μέχρι που οι Πάριοι αποκατέστησαν την τάξη. Αυτούς, απ' όλους τους 'Ελληνες, διάλεξαν οι Μιλήσιοι για διαιτητές.
ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ
8, 17: Αμέσως μετά την αποστασία των Μιλησίων έγινε, μετά από συνεννόηση του Τισσαφέρνη με τον Χαλκιδέα, η πρώτη συμμαχία μεταξύ των Λακεδαιμονίων και του βασιλιά των Περσών, η οποία είχε ως εξής: 'Οση γη και όσες πόλεις είχε ο βασιλιάς και οι απόγονοί του, θ' ανήκουν στο βασιλιά (...). Επίσης ο βασιλιάς και οι Λακεδαιμόνιοι θα πολεμούν από κοινού τους Αθηναίους και κανείς τους δεν θα έχει το δικαίωμα να σταματήσει τον πόλεμο αν δεν ληφθεί προηγουμένως απόφαση κοινή κι από τα δύο μέρη.
ΟΜΗΡΟΣ
Ιλ. Β, 867-869: Ο Νάστης ήταν αρχηγός στους Κάρες τους βαρβαρόφωνους, που είχαν την Μίλητο και το όρος των Φθιρών με τα αναρίθμητα φύλλα και τα νερά του Μαιάνδρου και τις ψηλές κορφές της Μυκάλης.
ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ
Αχαϊκά 2, 4-5: (...) Ο Νηλεύς με την δική του ομάδα κατευθύνθηκε στην Μίλητο. Οι ίδιοι οι Μιλήσιοι αναφέρουν ως εξής την αρχαιότερη ιστορία τους: η χώρα ονομαζόταν Ανακτορία επί δύο γενεές, όταν βασιλιάς ήταν ο ντόπιος 'Αναξ και έπειτα ο γιος του 'Ανακτα Αστέριος. 'Οταν κατέπλευσε ο Μίλητος με δύναμη Κρητών, η χώρα πήρε το νέο όνομά της από τον Μίλητο, καθώς και η πόλη. Ο Μίλητος και ο στρατός του ήρθαν από την Κρήτη διωγμένοι από τον Μίνω, τον γιο της Ευρώπης. Οι Κάρες που νέμονταν προηγουμένως τη χώρα έμειναν ως συγκάτοικοι των Κρητών.
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ
Λύσανδρος, 8: 'Οταν οι φίλοι του και οι σύμμαχοι, στους οποίους (ο Λύσανδρος) είχε υποσχεθεί να καταλύσει μαζί τους την δημοκρατία και να εξορίσει τους αντιπάλους, άλλαξαν γνώμη και συνδιαλέγονταν με τους εχθρούς, φανερά προσποιόταν ότι χαίρεται και συνδιαλέγεται και ο ίδιος, μυστικά όμως τους κατηγορούσε και τους παρότρυνε να επιτεθούν στον Δήμο (τοις πολλοίς). Και μόλις κατάλαβε ότι γινόταν η επανάσταση, έτρεξε αμέσως και μπήκε στην πόλη, όπου με αγριότητα επέπληττε τους πρώτους συνομώτες - επαναστάτες που συνάντησε και ισχυριζόταν με σθένος ότι επρόκειτο να τους τιμωρήσει και παρότρυνε τους άλλους να είναι θαρραλέοι και να μην φοβούνται κανένα κακό, γιατί αυτός είναι μαζί τους. Υποκρινόταν όμως και ήταν διπρόσωπος, γιατί ήθελε οι αρχηγοί των δημοκρατικών να μην φύγουν, αλλά να μείνουν στην πόλη και να δολοφονηθούν. Και αυτό πράγματι συνέβη. Γιατί όσοι τον εμπιστεύτηκαν σφαγιάστηκαν.
CICERO
Verro, II, 89: (Συνεισφορά των Mιλησίων στην καταπολέμηση των πειρατών).
Με τις εντολές του Lucius Murena, ο δήμος της Mιλήτου ναυπήγησε δέκα πλοία, που αποτέλεσαν τμήμα του ρωμαϊκού φόρου.
|
|
