Στην αυγή της Νεολιθικής (Πρώιμη Νεολιθική, 6000 π.Χ.), η Θεσσαλία συγκεντρώνει το μεγαλύτερο πληθυσμό γεωργών, καθώς ένας μικρός αλλά σημαντικός αριθμός θέσεων ιδρύεται στην ανατολική και τη δυτική θεσσαλική πεδιάδα: ’ργισσα, Αχχίλειο, Πρόδρομος, Πλατιά Μαγούλα Ζάρκου, Οτζάκι, Μεγάλη Βρύση Τυρνάβου. Αραιότερη είναι η εγκατάσταση στην ηπειρωτική και παράκτια χώρα του νότιου Αιγαίου (ο οικισμός των Αλών και της Ελάτειας στη Στερεά Ελλάδα, η Ακράτα στην Πελοπόννησο, η Κνωσός στην Κρήτη), όπου οι οικισμοί, χτισμένοι σε πεδινό και εύφορο έδαφος, δε βρίσκονται μακριά από τις ακτές. Στη Μακεδονία οι πρώιμες εγκαταστάσεις είναι περιορισμένες αλλά αυξάνονται από τη Μέση Νεολιθική και μετά (Νέα Νικομήδεια Βέροιας, Σέρβια). Οι Κυκλάδες δεν κατοικούνται στις πρώιμες περιόδους της Νεολιθικής.