Ο πλέον διαδεδομένος τρόπος προσδιορισμού της χλωρίδας κατά τη διάρκεια της μετάβασης από την Πλειστόκαινο στην Ολόκαινο είναι η μελέτη της γύρης της χλωρίδας μιας ευρύτερης περιοχής που εναποτέθηκε και διασώθηκε σε κατάλληλες συνθήκες διατήρησης οργανικών υλών, συνήθως σε λίμνη ή έλος. Η επιστήμη λέγεται παλυνολογία (παλύνω: πασπαλίζω) και βασίζεται στην απόσπαση καρότων (πυρηνοληψία) από λιμναίες και ελώδεις αποθέσεις, στη μελέτη και αναγνώριση των κόκκων γύρης που εμπεριέχονται σ’ αυτά και στη σύνταξη διαγραμμάτων γύρης που πληροφορούν για τη χλωρίδα της ευρύτερης περιοχής σε μεγάλες χρονικές κλίμακες.

Τα παλυνολογικά συμπεράσματα που αφορούν τη χλωρίδα του ελλαδικού χώρου στις αρχές της Ολόκαινου προέρχονται από πυρηνοληψίες που έγιναν τα τελευταία 30 χρόνια στις περιοχές της Έδεσσας, των Φιλλίπων, των Ιωαννίνων, της Χειμαδίτιδας, της Καστοριάς, της Κωπαΐδας, της Παραλίμνης Βοιωτίας, του Φράγχθι Ερμιονίδας και των Χανίων. Έτσι, σήμερα μπορούμε να διαγράψουμε τις αλλαγές της χλωρίδας που σημειώθηκαν στο Αιγαίο μετά το τέλος των παγετώνων, και οφείλονται σε κλιματολογικές μεταβολές, αλλά και τις αλλαγές που ακολούθησαν την ανθρώπινη εγκατάσταση και οφείλονται στην αποψίλωση των δασών και σε ανθρώπινη παρέμβαση.

Γνωρίζουμε επίσης ότι η νέα χλωρίδα δεν επεκτάθηκε παντού το ίδιο αλλά διέφερε από περιοχή σε περιοχή. Οι ανατολικές και νότιες περιοχές της Ελλάδας (Μακεδονία, Θεσσαλία, ανατολική Στερεά και Πελοπόννησος) σκεπάζονταν από αραιότερη δασώδη βλάστηση απ’ ό,τι οι δυτικές που χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερη βροχόπτωση. Δάση δρυός κάλυπταν τα χαμηλότερα μέρη της Θεσσαλίας, ενώ κωνοφόρα δένδρα (έλατα και πεύκα) σκέπαζαν τις υψηλότερες και ψυχρότερες πλαγιές των ορεινών όγκων. Η δυτική Πελοπόννησος καλυπτόταν από πυκνότερα δάση σε σχέση με την ανατολική και την κεντρική Πελοπόννησο, όπου το ξηρότερο κλίμα δεν ευνοούσε την επέκτασή τους.