ον 5ο αιώνα εμφανίζεται ένα νέο είδος ύμνων. Οι "κατά στίχον" ύμνοι είναι ποιήματα σε ρυθμικό πεζό λόγο, των οποίων οι στίχοι τείνουν να έχουν τον ίδιο περίπου αριθμό συλλαβών (ισοσυλλαβία) και να φέρουν τον τόνο, όσο το δυνατόν, στην ίδια κάθε φορά συλλαβή (ομοτονία). Ένας τέτοιος γνωστός ύμνος που χρονολογείται στον 6ο αιώνα ψάλλεται μέχρι σήμερα στην Ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου:
"Η ασώματος φύσις των Χερουβίμ
ασιγήτοις σε ύμνοις δοξολογεί" [...]
Σήμερα θεωρείται βέβαιο ότι το ποιητικό αυτό είδος διαμορφώθηκε υπό την επίδραση συριακών προτύπων. Η άποψη αυτή επιβεβαιώνεται από τις ομοιότητες που έχουν οι ελληνικοί "κατά στίχον" ύμνοι με τους συριακούς ύμνους του Εφραίμ του Σύρου (306-373). Ελληνικές μεταφράσεις των ύμνων και των έμμετρων ομιλιών του Εφραίμ είχαν γίνει από πολύ νωρίς γνωστές.