Οι διατάξεις του αναθεωρητικού συντάγματος του 1911 επιχείρησαν την ενίσχυση και προστασία των ατομικών ελευθεριών, της ιδιοκτησίας και της ελευθερίας του τύπου με την παροχή περισσοτέρων νομικών εγγυήσεων απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία την καθιέρωση της υποχρεωτικής και δωρεάν στοιχειώδους εκπαίδευσης την αποκατάσταση ακτημόνων με απαλλοτροιώσεις£ την καθιέρωση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.

Με τις τροποποιήσεις αυτές, το σύνταγμα επιχείρησε την παγίωση των αρχών του φιλελεύθερου δημοκρατικού καθεστώτος. Το νέο σύνταγμα χωρίς να είναι ριζοσπαστικότερο αρκέστηκε σε μια σειρά μεταρρυθμίζεων που στόχο τους είχαν την επιβολή της αρχής της νομιμότητας, του κράτους δικαίου καθώς και την καλύτερη ρύθμιση των σχέσεων μεταξύ ατόμου και πολιτείας.

Το δημοκρατικό και φιλελεύθερο χαρακτήρα του πολιτεύματος, τον οποίο προσπάθησε να κατοχυρώσει η αναθεώρηση του 1911, κατέστρεψε ο Εθνικός Διχασμός που ξέσπασε το 1915. Η έντονη διαμάχη μεταξύ του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου και του βασιλιά Κωνσταντίνου αποτυπώθηκε στο κοινοβευλευτικό επίπεδο στις συνεχείς παρεμβάσεις του στέμματος στην κοινοβουλευτική διαδικασία, παρεμβάσεις που οδηγούσαν σε διάλυση της Βουλής. Κύριο ερώτημα των διενέξεων ήταν αν φορέας της κυριαρχίας στο πολίτευμα της βασιλευόμενης δημοκρατίας ήταν ο βασιλιάς ή ο λαός. Ο Εθνικός Διχασμός πήρε δραματικές διαστάσεις και επιβίωσε ακόμα και μετά τις συγκλονιστικές εξελίξεις της Μικρασιατικής καταστροφής.