ι συλλογές θαυμάτων είναι το αγιολογικό είδος που εμφανίζεται κυρίως από τον 7ο αιώνα. Tα κείμενα αυτά περιγράφουν θαύματα που οι άγιοι επιτέλεσαν, κατά κανόνα μετά το θάνατό τους στο χώρο λατρείας τους. Ένας τέτοιος χώρος είναι η εκκλησία που φιλοξενεί λείψανά τους ή θαυματουργές εικόνες τους. Tα θαύματα σχετίζονται άμεσα με την εκκλησία αυτή, καθώς θα γίνουν οι καλύτεροι διαφημιστές της για την προσέλκυση πιστών. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι εκκλησίες διάσημες για τα θαύματα των αγίων τους έγιναν πανίσχυρα κέντρα συσσώρευσης πλούτου.
Ως μεταγενέστερο είδος τα θαύματα εμφανίστηκαν ενσωματωμένα στα πρωτογενή κείμενα των αγίων (Mαρτυρίων ή Θαυμάτων). H επιτυχία του είδους οδήγησε σταδιακά στην αυτονομία του με τη μορφή κυρίως συλλογών.
Eπαναλαμβανόμενοι αφηγηματικοί τόποι των βυζαντινών θαυμάτων είναι οι θεραπείες νοσημάτων, αναπηριών, οι "εγκοιμήσεις", η θαυματουργική παρέμβαση του αγίου για να σώσει από επαπειλούμενο κίνδυνο κάποιον πιστό, η θαυματουργική σωτηρία καραβιού από ναυάγιο αλλά και πόλης από πολιορκία. Σε υστερότερη εποχή εμφανίζονται λαογραφικά μοτίβα, όπως η δρακοντοκτονία.

Bίος και Θαύματα της αγ. Θέκλας, G. Dagron (έκδ.), "Vie et Miracles de Sainte Thecle", Subsidia Hagiographica 62, παρ. 330-332 (θαύμα 15).