Γλυπτική

Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος, σύμφωνα με τον ιστορικό Παχυμέρη, μετά την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους, έστησε κοντά στο ναό των Αγίων Αποστόλων ένα χάλκινο σύμπλεγμα που τον παρίστανε γονατιστό να προσφέρει στον προστάτη του Αρχάγγελο Μιχαήλ ένα ομοίωμα της πόλης.
Η αναφορά πέρα από το ενδιαφέρον για το καθαρά πολιτικό νόημα της πράξης αποτελεί μία από τις λίγες πληροφορίες που έχουμε για ολόγλυφα έργα μεγάλου μεγέθους στη βυζαντινή τέχνη. Αν και το παραπάνω γλυπτό έχει υποστηριχθεί πως μάλλον υπήρξε έργο ενός λατίνου, πιθανώς ιταλού, καλλιτέχνη αποτελεί μία ένδειξη για την ανανέωση του ενδιαφέροντος για τη μνημειακή γλυπτική στο Βυζάντιο.
Κυρίως επιτύμβια και αρχιτεκτονικά γλυπτά είναι τα παραδείγματα της γλυπτικής της περιόδου που έχουν σωθεί μέχρι τις μέρες μας. Θέματα και τεχνική μαρτυρούν μία επιστροφή σε παλιότερα πρότυπα της Πρώιμης και Μέσης Βυζαντινής περιόδου. Επιδράσεις από τη ρομανική και γοτθική τέχνη δεν είναι άγνωστες.
Ο γλυπτός διάκοσμος της Παρηγορήτισσας στην 'Αρτα και κάποια γλυπτά στο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα έργων επηρεασμένων από τη δυτική τέχνη.
Παράλληλα χρησιμοποιείται επίσης το ξύλο σε τμήματα του ναού όπως θυρόφυλλα, τέμπλα κ.ά. Η ξύλινη θύρα της Παναγίας Ολυμπιώτισσας στην Ελασσόνα αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα ξυλογλυπτικής, τομέας της γλυπτικής που αναπτύσσεται στη διάρκεια αυτής της περιόδου και θα γνωρίσει μεγάλη διάδοση στη Mεταβυζαντινή περίοδο.