ετά τους τελευταίους ιστορικούς της Πρώιμης Bυζαντινής περιόδου, το Mένανδρο Προτήκτορα και το Θεοφύλακτο Σιμοκάττη, χάνουμε τα ίχνη της κλασικίζουσας ιστοριογραφικής παράδοσης για περίπου ενάμιση αιώνα. Πρόκειται για την περίοδο της "σιγής" των ελληνικών γραμμάτων ή των σκοτεινών αιώνων του Bυζαντίου, όπως ονομάστηκε. Tο φαινόμενο αποδίδεται μάλλον στην ευρύτερη κρίση που διέρχεται το βυζαντινό κράτος την εποχή αυτή, λόγω των στρατιωτικών αποτυχιών, της συρρίκνωσης των ανατολικών συνόρων και πολλών σπουδαίων πνευματικών κέντρων -εξαιτίας της επέλασης των Αράβων- και της ηθελημένης έτσι άμβλυνσης της ιστορικής μνήμης.
H εικονομαχική κρίση, συνακόλουθο φαινόμενο αυτών των εξελίξεων, αναστέλλει τη λογοτεχνική παραγωγή, με εξαίρεση τη θεολογία και την εκκλησιαστική ποίηση, ενώ συγχρόνως προκαλεί μια επιλεκτική μονομερή παράδοση κειμένων. Η κρίση αυτή έχει άμεσο αντίκτυπο στην καλλιέργεια των κλασικών γραμμάτων και συνακόλουθα της κλασικής ιστοριογραφίας. Τη συγκεκριμένη περίοδο, λοιπόν, απουσιάζουν δείγματα κλασικίζουσας ιστοριογραφίας.