εννήθηκε στη Δαμασκό της Συρίας περίπου το 674/676 και πέθανε περίπου το 752/754. Μαζί με το θετό αδελφό του Ιωάννη Δαμασκηνό έζησε ως μοναχός στη λαύρα του Αγίου Σάββα κοντά στα Ιεροσόλυμα. Το 734 χειροτονήθηκε επίσκοπος στη πόλη Μαϊουμά της Παλαιστίνης. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία η μνήμη του εορτάζεται στις 14 Οκτωβρίου.
Ο Κοσμάς και ο θετός αδελφός του έλαβαν εξαιρετική μόρφωση στην ελληνική παιδεία. Το υμνογραφικό του έργο περιλαμβάνει 173 ειρμούς, 33 κανόνες, 83 ιδιόμελα, 30 στιχηρά προσόμοια και διάφορα διώδια, τριώδια και τετραώδια. Επίσης συνέθεσε κι ένα κοντάκιο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Χαρακτηριστικά της ποίησής του είναι η παράλειψη της δεύτερης ωδής του κανόνα και η σταθερή χρήση της ακροστιχίδας και του εφυμνίου. Η έκφρασή του είναι πυκνή και δυσνόητη και το ύφος του υψηλό, γι' αυτό και η ποίησή του ήταν απρόσιτη στο ευρύτερο κοινό. Το γεγονός αυτό οδήγησε βυζαντινούς λογίους στη συγγραφή ερμηνειών των ποιητικών του έργων.

Τροπάριο από τον κανόνα του Κοσμά Μελωδού στη γέννηση του Χριστού, W. Christ, M. Paranikas (έκδ.), Anthologia Graeca carminum christianorum, Λιψία 1871, σ. 165-166.