Ιουλιανός Cesarini (1389-1444): Ιταλός καρδινάλιος και διπλωμάτης.
Ιουστινιανός Α': Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (527-565), μεταρρυθμιστής και ανανεωτής του κράτους μέσω ενός εκτενούς οικοδομικού προγράμματος που περιλάμβανε και την περίφημη εκκλησία της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Με τις εκστρατείες του κατάφερε να ξαναδώσει στη βυζαντινή αυτοκρατορία την έκταση της παλιάς ρωμαϊκής. Σώζονται πορτρέτα του στις ψηφιδωτές συνθέσεις στην Αγία Σοφία και στη Ραβέννα της Ιταλίας.
Ισαάκ Αργυρός (1300-1375 περίπου): Μαθηματικός, αστρονόμος και θεολόγος, μαθητής του Νικηφόρου Γρηγορά και ο σημαντικότερος μελετητής και ερμηνευτής της αστρονομίας του Πτολεμαίου. Έγραψε σημαντικά μαθηματικά και αστρονομικά έργα και τρεις θεολογικές πραγματείες αντιπαλαμικού περιεχομένου.
Ισίδωρος Α': Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1347-50 περίπου). Ένθερμος υποστηρικτής της ησυχαστικής διδασκαλίας. Κατέβαλε προσπάθειες για τη βελτίωση των σχέσεων του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με την Εκκλησία της Ρωσίας.
Ιωάννης Α' Δούκας Άγγελος: Σεβαστοκράτορας της Θεσσαλίας (1267/8-1289) μετά τη διανομή των εδαφών της Ηπείρου από τον πατέρα του Μιχαήλ Β'. Παρά τις προσπάθειες του Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου δεν ήταν διατεθειμένος να υποταχθεί στην εξουσία του Βυζαντίου, ενώ οι σχέσεις του με την Κωνσταντινούπολη παρέμειναν τεταμένες και επί Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου.
Ιωάννης Αλέξανδρος: Βούλγαρος τσάρος (1331-71).
Ιωάννης Αναγνώστης: Συγγραφέας των αρχών του 15ου αιώνα. Αναγνώστης μάλλον δεν ήταν το επώνυμό του, αλλά ένδειξη του επαγγέλματος και της θέσης του στην κληρική ιεραρχία, δηλαδή αυτής του αναγνώστη. Για τη ζωή του δε γνωρίζουμε τίποτα, εκτός του ότι ζούσε στη Θεσσαλονίκη κατά την πολιορκία του σουλτάνου Μουράτ Β' το 1430 και έγραψε μια διήγηση (σύντομη αφήγηση) των γεγονότων ως αυτόπτης μάρτυρας.
Ιωάννης Αργυρόπουλος: Συγγραφέας και δάσκαλος αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας στην Κωνσταντινούπολη και την Ιταλία. Yπήρξε μέλος της βυζαντινής αποστολής στη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας και συνέγραψε λατινικές μεταφράσεις ελληνικών φιλοσοφικών και θεολογικών κειμένων καθώς επίσης ρητορικά και θεολογικά έργα.
Ιωάννης Ασάν Β': Βούλγαρος τσάρος (1218-41). Πρωτότοκος γιος του Ασάν Α' και ένας από τους ιδρυτές της δεύτερης βουλγαρικής αυτοκρατορίας.
Ιωάννης Γ' Βατάτζης: Αυτοκράτορας του κράτους της Νίκαιας από το 1222 μέχρι το 1254. Μετά το θανατό του ανακηρύθηκε σε άγιο από τους Έλληνες της Μικράς Ασίας
Ιωάννης Δ' Λάσκαρης: Βυζαντινός αυτοκράτορας (1258-61). Γιος και διάδοχος του Θεόδωρου Β' Λάσκαρη. Τα δικαιώματά του στο θρόνο σφετερίστηκε ο Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος τυφλώνοντάς τον το 1261. Πέθανε στη φυλακή γύρω στο 1305.
Ιωάννης Δούκας: Αδελφός και διάδοχος του Μανουήλ Αγγέλου στο θρόνο της Θεσσαλονίκης (1237-42).
Ιωάννης Ευγενικός (αρχές 15ου αιώνα): Νεότερος αδελφός του Μάρκου Ευγενικού, νοτάριος και νομοφύλακας του Πατριαρχείου. Υπήρξε μέλος του κύκλου των λογίων του Μυστρά και συγγραφέας ποικίλων ρητορικών και αγιογραφικών έργων καθώς και μιας έκφρασης της Τραπεζούντας.
Ιωάννης Ζαχαρίας Ακτουάριος (περίπου 1275-1328): Ο αρχίατρος της αυλής του Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου. Αναζήτησε τρόπους για συστηματικότερη αξιοποίηση των διαπιστώσεων αρχαίων ελλήνων γιατρών, ιδιαίτερα του Γαληνού. Δίδαξε αστρονομία το Γεώργιο Οιναιώτη, και έγραψε τα ιατρικά έργα Ιατρική Μέθοδος, Περί ούρων, Εις Γαληνού περί θεραπευτικής μεθόδου, Περί ενεργειών και παθών του ψυχικού πνεύματος, Περί ζώων φθαρτικών και άλλα.
Ιωάννης Ζ' Παλαιολόγος: Βυζαντινός αυτοκράτορας (1390) και γιος του Ανδρόνικου Δ' Παλαιολόγου. Από το 1399 ως το 1402 αντικατέστησε το Μανουήλ Β' στο θρόνο κατά τη διάρκεια της αποδημίας του τελευταίου στη Δύση. Πέθανε το 1408 ως μοναχός Ιωάσαφ.
Ιωάννης Η' Παλαιολόγος: Βυζαντινός αυτοκράτορας (1425-48). Πρωταγωνιστής της Ένωσης των Εκκλησιών στη Φερράρα-Φλωρεντία το 1439.
Ιωάννης ΙΑ' Βέκκος: Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1275/6-1282), αρχικά ήταν αντίπαλος της Ένωσης των Εκκλησιών, αλλά αργότερα έγινε αρχηγός της ενωτικής παράταξης. Ως πατριάρχης προσπάθησε να εφαρμόσει την Ένωση της Λυών και προκάλεσε παντού σοβαρές αντιδράσεις. Υποστήριξε τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η', αλλά μετά το θάνατο του αυτοκράτορα απομακρύνθηκε από τον πατριαρχικό θρόνο και εξορίστηκε, όταν ο Ανδρόνικος Β' αποκατέστησε την Ορθοδοξία το 1282. Το 1285 καταδικάστηκε από τους ανθενωτικούς ως αιρετικός στη Σύνοδο των Βλαχερνών.
Ιωάννης ΙΔ' Καλέκας: Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1334-47) και μέλος της αντιβασιλείας κατά τον εμφύλιο με τον Καντακουζηνό. Στη διάρκεια της πατριαρχίας του εκδόθηκαν διάφορα σημαντικά έγγραφα.
Ιωάννης Ορσίνι: Κόμης της Κεφαλλονιάς και δεσπότης της Ηπείρου (1323-1335/6). Για ένα μικρό χρονικό διάστημα κατάφερε να προσαρτήσει το νότιο μέρος της Θεσσαλίας στο κράτος της Ηπείρου. Στα 1355/6 δολοφονήθηκε από τη σύζυγό του "βασίλισσα" Άννα, η οποία επιδίωκε να διασφαλίσει την εξουσία του κράτους για την ίδια και το γιο της Νικηφόρο Β'.
Ιωάννης Πεδιάσιμος (1250 περίπου-αρχές του 14ου αιώνα): Δάσκαλος και συγγραφέας, γνωστός και με το όνομα Πόθος. Αφού σπούδασε με το Γρηγόριο Κύπριο υπό τους δασκάλους Μανουήλ Ολόβολο και Γεώργιο Ακροπολίτη, αναδείχτηκε σε ύπατο των φιλοσόφων. Δίδαξε επίσης στην Αχρίδα όπου ήταν χαρτοφύλαξ γύρω στο 1280 και έγραψε ποικίλα έργα με θέματα μυθολογικά, συλλογιστικά, γεωμετρικά, μουσικά, αστρονομικά και ιατρικά.
Ιωάννης Στ' Καντακουζηνός: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1347-54). Μετά την κάθοδό του από το θρόνο έγινε μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ και ανάμεσα στα άλλα αφοσιώθηκε στη συγγραφή του ιστορικού του έργου που αναφέρεται στα χρόνια από το 1320 μέχρι το 1356. Πέθανε στο Μυστρά, όπου ήταν δεσπότης ο γιος του Μανουήλ, στα 1383.
Ιωάννης Ταρχανειώτης: Διοικητής της Μικράς Ασίας από το 1297. Ήταν ικανός στρατηγός με εξαιρετικές διοικητικές αρετές και βελτίωσε προσωρινά τη θέση των Βυζαντινών στην περιοχή. Κατηγορήθηκε όμως ότι σχεδίαζε συνομωσία κατά του αυτοκράτορα και αναγκάστηκε να αφήσει τη Μικρά Ασία το 1300.
Ιωάννης Ugljesa: Σέρβος δεσπότης από το 1366 περίπου μέχρι το 1371.
Ιωάννης Χορτασμένος (1370-1439 περίπου): Mοναχός και βιβλιόφιλος. Υπήρξε νοτάριος του Πατριαρχείου, μητροπολίτης Σηλυμβρίας, δάσκαλος των Μάρκου Ευγενικού, Βησσαρίωνα και Γεώργιου Γεννάδιου και συγγραφέας επιστολών, ποιημάτων, επιγραμμάτων, φιλολογικών, ιστορικών και φιλοσοφικών έργων. Αρκετά χειρόγραφα που έχουμε φαίνεται ότι ανήκαν στην προσωπική του βιβλιοθήκη.
Ιωάννης Ε' Παλαιολόγος: Βυζαντινός αυτοκράτορας (1341-91) και γιος του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Γ' Παλαιολόγου και της Άννας της Σαβοΐας.
Ιωσήφ Α': Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1266-75 και 1282-83). Δε δέχτηκε να συνεργήσει στην Ένωση των Εκκλησιών το 1274 και γι' αυτό παύθηκε από πατριάρχης. Τον αποκατέστησε ο Ανδρόνικος Β' το 1282. Πέθανε ένα χρόνο αργότερα και για την ανθενωτική του δράση ανακηρύθχηκε άγιος και τιμάται στις 30 Οκτωβρίου.
Ιωσήφ Β': Μητροπολίτης Εφέσου και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1416-1439) και νόθος γιος του τελευταίου τσάρου της Βουλγαρίας Ιωάννη Β' Sisman. Ήταν υπέρμαχος της Ένωσης των Εκκλησιών και ένας από τους πρωταγωνιστές της στη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας. Πέθανε όμως κατά τη διάρκεια της Συνόδου και θάφτηκε στην εκκλησία της Santa Maria Novella της Φλωρεντίας.
Iωσήφ Βρυέννιος (1350-1430 περίπου): Μοναχός, συγγραφέας και δάσκαλος. Έζησε ως ιεραπόστολος στη βενετοκρατούμενη Κρήτη για 20 χρόνια και στη συνέχεια συμμετείχε ως επίσημος ομιλητής στις συζητήσεις για την Ένωση των Εκκλησιών στην Κωνσταντινούπολη. Συνέγραψε ένα σημαντικό αριθμό θεολογικών πραγματειών και είχε πλούσια αλληλογραφία με τους Ιωάννη Χορτασμένο, Νικόλαο Καβάσιλα, Δημήτριο Κυδώνη και τον αυτοκράτορα Μανουήλ Β'.
Ιωσήφ Ρακενδύτης (1260 ή 1280-1330 περίπου): Μορφωμένος μοναχός και γιατρός, γνωστός και ως Ιωσήφ ο Φιλόσοφος. Ήταν μέλος της ομάδας των λογίων της αυλής του Ανδρόνικου Β' και είχε ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων που περιλάμβανε φιλοσοφία, ιατρική, ρητορική, μαθηματικά, αστρονομία και θεολογία.